Tynki cementowo-wapienne są najpopularniejszym rodzajem wykończenia ścian wewnętrznych, stosowane we wszystkich pomieszczeniach, również w tych o podwyższonej wilgotności (kuchnie, łazienki, pralnie), jako podłoże przewidziane do malowania lub tapetowania oraz jako podkład pod płytki ceramiczne.
Jakość powierzchni przy starannym wykonawstwie i przy użyciu drobnoziarnistych zapraw nie odbiega od tynków gipsowych, choć – ze względu na większą pracochłonność – z reguły są one droższe. Wadą takich tynków jest długi czas schnięcia – ok. 4 tygodnie, zaletą – uniwersalność i możliwość stosowania w pomieszczeniach mokrych.
Tynki cementowo-wapienne nakładane są z gotowych mieszanek, gwarantujących wysoką jakość pokrycia, jak i dobór własności do konkretnych zastosowań. Takie tynki można nakładać ręcznie lub agregatem tynkarskim na podłoża o maksymalnej wilgotności 3%. Zależnie od rodzaju podłoża (ceramika, beton), tynkowanie odbywa się w jednym lub dwóch cyklach technologicznych – cienka obrzutka i narzut.
Przeciętna grubość tynku cementowo-wapiennego wynosi 15-20 mm, przy czym, w razie konieczności, można dodać warstwę po związaniu poprzedniej. Poszczególne odmiany zapraw cementowo-wapiennych różnią się granulacją i rodzajem kruszywa (piasek bądź perlit) oraz dodatkami poprawiającymi urabialność i przyczepność do podłoża. Przy przeznaczeniu jako podłoże pod płytki ceramiczne, tynki nie powinny być zacierane na gładko – wystarczy wyrównanie powierzchni.
Zwolennicy rozwiązań tradycyjnych i właściciele zabytkowych kamienic mogą zdecydować się na nałożenie tynku wapiennego o mniejszej odporności na uszkodzenia, niż tynk cementowo-wapienny, ale zapewniający wysoki poziom dyfuzji pary wodnej (oddychanie). Tynk ten nakłada się dwuwarstwowo – warstwa zewnętrzna uzyskuje szorstką fakturę, którą wygładza się powłoką wapienną z domieszką mączki marmurowej grubości do 1 mm.
0 komentarzy