Szkieletowe ścianki działowe możemy postawić niemal w każdym pomieszczeniu, pod warunkiem, że nie jest narażone na zalewanie, a wilgotność powietrza w nim nie przekracza 70%. Na ich zbudowanie decydujemy się najczęściej przy zmianie aranżacji pomieszczeń, dzieląc je np. na dwa samodzielne pokoje lub przy urządzaniu poddasza użytkowego. Niewielka masa takiej ścianki (30-40 kg/m2) nie obciąża zbytnio stropu, można więc je stawiać bez konieczności sprawdzenia jego nośności.
Przygotowanie
Dzięki dobrym właściwościom akustycznym ścianki szkieletowe (wypełnione np. wełną mineralną) skutecznie tłumią hałas i mogą też pełnić funkcję bariery przeciwpożarowej. Ścianki działowe wykonuje się ze stelaża drewnianego lub z profili stalowych. W poniższej instrukcji skupimy się na tym drugim rozwiązaniu.
Ścianka musi spoczywać na stabilnym podłożu, nie można jej zatem ustawić np. na panelach podłogowych czy na parkiecie. Podłoża takie „pracują”, zatem wszelkie ich ruchy i drgania przenoszone byłyby na ściankę. W przypadku takich posadzek, wzdłuż przebiegu ścianki trzeba wyciąć bruzdę o szerokości większej o ok. 2 cm niż grubość wykończonej ścianki, bądź rozebrać pokrycie do warstwy jastrychu.
Wyznaczenie linii profili
Zanim przystąpimy do montowania stelaża, musimy dokładnie wytyczyć linie profili na podłodze, ścianach i suficie. Po wstępnym odmierzeniu odległości umieszczenia nowej ścianki od istniejących przegród, zaznaczamy na podłodze, w pobliżu jej końców, punkty mocowania profilu i osadzamy tam niewielkie kołki, które ułatwią wyznaczenie osi montażowej za pomocą rozciągniętego między nimi sznura.
Zależnie od wymagań izolacyjności akustycznej i ewentualnej konieczności zakrycia przewodów instalacyjnych, ścianki szkieletowe mogą mieć różną grubość, co wymaga użycia profili o odpowiedniej szerokości. Przy niewielkich wymaganiach – wykorzystuje się profile o szerokości 50 mm, a w razie potrzeby 75 lub 100 mm. Niekiedy decydujemy się na postawienie ścianki dwuwarstwowej, np. umożliwiającej schowanie w jej wnętrzu drzwi przesuwnych, wówczas konieczne jest użycie stelaża dwurzędowego z profili 50 mm.
Montaż stelaża
Montaż stelaża rozpoczynamy od profilu podłogowego UW. Na oczyszczonym podłożu kładziemy profil z podłożoną elastyczną taśmą akustyczną i uszczelniającą, a w miejscach otworów w stalowym kształtowniku wiercimy otwory pod kołki mocujące – w odstępach nie większych niż 100 cm i o co najmniej o 1 cm głębsze niż długość kołka. Aby uniknąć przesuwania się profilu podczas wiercenia, najpierw przytwierdzamy go na końcach, potem w pozostałych otworach.
Montaż profilu
Jeśli w ściance montowane będą drzwi – zależnie od ich ciężaru i intensywności użytkowania – ich obramowanie tworzymy ze zwykłych profili CW lub wzmocnionych UA, gdy skrzydło drzwiowe będzie ważyć powyżej 25 kg. Rozmieszczenie profili w obu wariantach będzie takie samo. Jedynie do zamocowania profilu UA w podłodze i suficie użyjemy specjalnych uchwytów kątowych.
Jednostronne mocowanie poszycia
Płyty pokrywające stelaż dostosowujemy do wysokości pomieszczenia. Nie mogą jednak opierać się na podłodze, dlatego przycinamy je o ok. 1 cm krócej. Cięcie płyt nie sprawia problemu – wystarczy naciąć je nożykiem z jednej strony, złamać i przeciąć karton po drugiej stronie.
Mocowanie rozpoczynamy płytą o pełnej szerokości, ustawiając ją np. przez podbijanie klinów dokładnie pionowo krawędzią w osi słupka. Wykorzystując wkrętarkę i blachowkręty samonawiercające, przytwierdzamy wstępnie płytę na dwóch skrajnych profilach 3 albo 4 wkrętami, następnie korygujemy ustawienie słupka środkowego i również łączymy z płytą. Linie mocowania wyznacza nadruk na płycie w odległości 60 cm od brzegu.
Wyciszenie, instalacje i zamknięcie
Po zamocowaniu jednostronnego pokrycia możemy przystąpić do poprowadzenia instalacji – najczęściej elektrycznych – przeciągając przewody przez odgięte przetłoczenia w profilach CW. Izolację akustyczną z wełny mineralnej trzeba ułożyć bardzo starannie, gdyż nawet niewielkie puste przestrzenie pogarszają efektywność wyciszenia. Płyty wełny z reguły nie wymagają przycinania – mają 60 cm szerokości, ale w przypadku konieczności dopasowania tniemy je długim nożem wzdłuż przyłożonej łaty.
Szpachlowanie spoin
Po obustronnym opłytowaniu i korekcie osadzenia wkrętów, przystępujemy do zaszpachlowania połączeń płyt i miejsc zamocowania wkrętów. Do wypełnienia spoin wykorzystujemy gipsową masę szpachlową, która posłuży też do osadzenia perforowanej taśmy papierowej. Łebki wkrętów pokrywamy szpachlówką i po jej stwardnieniu szlifujemy na gładko. W nałożoną masę szpachlową wciskamy taśmę i wyciśnięty przez otwory jej nadmiar wyrównujemy szpachlą. Profilowane i spłaszczone brzegi płyt pozwalają na precyzyjne wyrównanie łączenia za pomocą gładzi i szlifowania spoiny
0 komentarzy